Ponad tydzień temu, przy skrzyżowaniu dróg obok mojego osiedla, na siatce ogrodzenia przepompowni ścieków, zawisł banner 2x1m z popiersiem urzędującego Prezydenta. Nie minął dzień, a obok, tej samej wielkości, zawisł transparent z Trzaskowskim. Po dwóch dniach, obok Trzaskowskiego, zawisło kolejne popiersie Prezydenta i Trzaskowski został wzięty w kleszcze. No ale po kilku następnych dniach jeden Prezydent znikł. Myślałem, że już się nic nie wydarzy, a tu dwa, trzy dni temu, w miejsce „znikniętego” Dudy, pojawił się, o jedną trzecią mniejszy, Bosak.
    Dzieje się. I to u mnie, za lotniskiem.

    Ze smutnych wiadomości: dzik, którego czasami płoszyłem dzwonkiem, żeby nie próbował forsować siatki lotniska i wracał na pola, w końcu zginął, potrącony przez samochód.
    Była chyba 1 w nocy. Jadę i widzę z daleka, migające koguty policyjne. Jacyś ludzie stali obok i gadali. Minąłem ich i zobaczyłem na ścieżce rowerowej leżące martwe zwierzę we krwi. Sądząc po widocznych szablach, musiał mieć ze 3, 4 lata. Cały czas o sobie nie daje zapomnieć, mimo że to było ze dwa miesiące temu, ale codziennie przejeżdżam po plamie krwi, która ciągnie się przez część ulicy na ścieżkę i nawet padające ostatnio intensywnie deszcze nie są w stanie zmyć tej juchy, ile by nie padało.

    W maju zrobiłem objazd: Wrocław — Kamienna Góra — Nowa Ruda — Srebrna Góra — Wrocław. Wszędzie Duda i obok Kosiniak-Kamysz.

    W poniedziałek ruszyłem w stronę Kłodzka. To samo. Duda. Kosiniak. Czasem, rzadko, Trzaskowski. Czasem Bosak. Reszta nie istnieje.

    Przestało padać, wyszło słońce. Wszedłem ze swoją siostrą do Urzędu Gminy, w którym miała się ona spotkać z wójtem, ale jak usłyszałem, że mam maskę włożyć, to wyszedłem.

    Ruszyłem w stronę pałacu, który mijałem już kilka razy wcześniej, ale nie było okazji go obejrzeć. No to nadarzyła się. Z daleka ładna sylwetka, piękne wieże, gdyby nie to, że ostatni remont przeszedł pół wieku temu, i czas go posunął, wyglądałby imponująco. Przy otwartej bramie tabliczka: Teren prywatny, prosimy nie przechodzić. No nie ma nawet mowy, przeszedłem kawałek drogi, to chcę chociaż z bliska zobaczyć. Nikt na mnie nie krzyczy, więc idę odważnie dalej. Robię zdjęcia, orientuję się, że do środka wejść się nie da i tylko, co najwyżej, można go dookoła obejść. Otwieram furtkę. Pstrykam kolejne herby. Z tyłu pałacu, za murkiem, staw, i ule.


Przechodzę przy murku ale jakaś jedna lub dwie pszczoły wpadają mi we włosy. Spokojnie idę dalej, myśląc, że zaraz odlecą, ale nie, denerwują się coraz bardziej, zaplątały się na dobre. Próbuje obiektywem jakoś je wyczesać, ale nic to nie daje, w końcu wkładam tam swoje palce i udaje mi się je uwolnić. Nawet mnie nie użądliła, -ły.

    Dzwoni moja siostra, że już, po rozmowie. OK, w sumie obszedłem pałac, mogę wracać. Jedziemy na pole mojej siostry. Słońce grzeje w najlepsze. Przecież lato. Wyciągam worki ziemi, jakieś wiadro, niby-taczkę, ruszam. Wszędzie cieknie woda i pełno błota. Taczka na zarośniętej drodze się nie sprawdza. Biorę jeden wór na grzbiet i zasuwam poboczem, żeby jak najmniej się ubłocić. Na polu trawy po pas, tak wybiły w ciągu miesiąca. Czuję pod butami, że i tu mokro. Trudno, zostawiam jeden worek, idę po drugi. Slalomami, żeby się nie pośliznąć na tej, wyjeżdżonej przez traktory, drodze. Obróciłem drugi raz, w butach już mokro, ale jeszcze trzeba zabrać łopatę i sadzonki. Uff, zgrzałem się, słońce naprawdę praży. Muszę odsapnąć. Zostawiam siostrę, żeby sobie podoglądała swoje drzewka a sam idę na pola wyżej, żeby zobaczyć, co się zmieniło.

    Najpierw trochę pod górę, między dwoma strumykami, płynącymi korytami, wyjeżdżonymi przez ciągniki, potem schodzę w dół, gdzie wartko płynie prawdziwy strumień, przeskakuję po kamieniach, i znów w górę, w stronę łąk. Widzę pierwsze zmiany. Elektryczny pastuch i pasące się konie. Zaczynam do nich coś gadać, a one ciekawskie jak psy, zaraz do mnie podbiegają. Nic dla nich nie mam, ale przynajmniej oklepuję je i głaskam. Jak już ich ciekawskość zostaje zaspokojona, rozstajemy się i idę dalej. Widzę, że ciężko będzie, bo woda płynie wszędzie. Skąd jej tyle, u licha? Przynajmniej dojdę do lasu i popatrzę z góry. Mijam wannę, rozumiem, że to poidło, blaszaną beczkę na wozie, z wodą jak się domyślam, i akumulator, pod który podpięta jest taśma. Znów slalomem między strużkami wody, omijając błocko, dochodzę do ambony przy lesie. Ambona zamknięta na kłódkę ale coś tam widać. Ładnie. Jeszcze mała pętelka po lesie i wracam.

    Widzę z daleka, że konie stoją przy wannie. Kiedy się zbliżam, tym razem, klaczki wieją ile sił. Ciekawe dlaczego? Zanim doszedłem do wanny, postanowiły jednak zawrócić, z czego wywnioskowałem, że może jednak chcą pić. Ściągnąłem wiadro z kranu, odkręciłem go, nalałem wodę, uważając na pastucha przełożyłem je nad wannę i wylałem do niej zawartość. Ale była tam jakaś resztka starej i wyszła z tego jakaś mętna breja. Hmmm, nic z tego nie będzie. Nie wypiłbym takiej, konie też się nie kwapią.

    Odkręcam jeszcze raz kran, nalewam ze trzy czwarte wody, powtarzam manewr z przełożeniem wiadra nad pastuchem, stawiam na brzegu wanny, i trzymam je żeby nie spadło, a te zarazy już łbami się przepychają, żeby się napić. Uspokajam, że każda dostanie, sprawiedliwie, swoją działkę ale chyba niezbyt orientuję się w hierarchii. A one całkiem szybko ustalają między sobą kolejność, która następna. Idę nalać kolejne wiaderko, powtarzam procedurę i dostaję kopniaka od pastucha. A niech cię... W sumie miłe mrowienie. Piją grzecznie, każda po kolei, ale chyba cały czas za mało. Nalewam następne, i tym razem, żeby mnie znów pastuch nie popieścił, podsuwam wiadro pod sam łeb, co okazuje się być bardzo dobrym pomysłem, bo wciągnęły tę wodę jakby piły przez słomkę. Jedna, druga i trzecia. W końcu miały dość i sobie poszły.

    Z poczuciem zrobienia dobrego uczynku wróciłem do siostry. Wykopałem niedługi rów pod maliny, oczyściłem trawę wokół drzewek, porozsypywałem ziemię ogrodową i w sumie czas było się zbierać. Trochę zdjęć na pamiątkę i do domu.

    Po drodze spotykamy sąsiada, zamieniamy parę słów. Pytam go o to czyje to konie. Mówię, że je napoiłem, bo wydawało mi się, że chce się im pić a on mi na to, że one się nudzą i dlatego do mnie przyszły, jak do atrakcji, wody im nie trzeba, bo trawa mokra.

    Cóż, pierwszy raz w życiu poiłem konie, i wydawało mi się, że robię dobrze, a tu okazało się, że tylko zaspokajałem nudę.
    Można więc mieć przekonanie o słuszności swojego postępowania i czynić, w tym swoim mniemaniu, dobro, kierując się zupełnie fałszywymi przesłankami, źle interpretując zaistniałe zdarzenia.



ps.
jak ktoś ma ochotę poczytać więcej o pałacu, to może tutaj:

powiększenie tablicy:
Zamek w Stoszowicach — https://i.imgur.com/AbgM14e.jpg

https://pl.wikipedia.org/wiki/Stoszowice_(wieś_w_województwie_dolnośląskim)
http://www.naszesudety.pl/stoszowice-–-prawie-jak-z-bajki.html
https://sokoliszlak.cba.pl/?page_id=387

---

tagi: konie  pszczoły  dolny śląsk  dzik  srebrna góra  stoszowice  pałac 

	umami
	26 czerwca 2020 02:45

31     1547    10 zaloguj sie by polubić