Okazuje się, że Adam Skałkowski, historyk, nie był tylko jednym z redaktorów dwutygodnika „Rzeczpospolita”, i nie w roku 1908, jak podaje Wikipedia,
tylko wydawcą (i pewnie redaktorem też, bo tam publikował swoje artykuły) i dopiero od 9 stycznia 1909, bo wtedy ukazał się pierwszy numer.
Jako odpowiedzialny redaktor wymieniany jest (w tym 1. numerze) dr Józef Browiński.
W tym piśmie, parę lat później, pojawił się także brat Adama Skałkowskiego — Mieczysław, jako redaktor odpowiedzialny, np. w numerze ostatnim, z 11 lipca 1914:
http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/doccontent?id=151478

W numerze 1 ze stycznia 1909 roku jest spis treści wszystkich artykułów z pierwszego roku wydawania tego dwutygodnika i ja zacząłem je przeglądać.
http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/docmetadata?id=151293&from=publication

Sporo ciekawych rzeczy, a to dopiero rok 1909: wyznania szpiegów :), teksty samego Skałkowskiego o siostrzeńcu Kościuszki, Pacu i Mazepie.
Zwyczaj zamieszczania spisu treści utrzymany został także w następnym roku, w nr 23.

Na stronie 108, czyli w nr 9 z 1 maja 1909 roku (zachowana jest ciągłość paginacji i numeracji), mamy artykuł Tło procesu (o zamordowanie śp. A. Potockiego)
http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/docmetadata?id=151301&from=publication
Ciekawy, więc go wklejam na samym dole.


W nr 4, z 20 lutego 1909 roku, reklamowana jest książka Die Ermordung des Statthalters Grafen Andreas Potocki: Materialen zur Beurteilung des ukrainischen Terrorismus in Galizien z 1908 roku.
http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/docmetadata?id=151296&from=publication

Poszukiwałem w necie czegoś na jej temat i okazało się, że jej autorem jest Stanisław Zieliński (1880—1936)‏.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanisław_Zieliński_(historyk)
Samą książkę znalazłem w końcu tutaj, po niemiecku niestety, więc może ktoś z Państwa się z nią zapozna i nam opowie?
http://storage.lib.uchicago.edu/pres/2007/pres2007-0585.pdf

Szukając trafiłem na biogram Siczynskiego (Siczyńskiego jak chcą drudzy) w ipsb autorstwa Andrzeja A. Zięby
https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Zięba_(historyk)
i mnie zatkało.
Siczynski występuje tu jako Siczynśkij — nigdy bym na to nie wpadł.
Rozumiem, że to transkrypcja ukraińskiego „сь” daje ten efekt i my tutaj w Polsce będziemy teraz mówić i pisać Siczynśkij zamiast Siczynski (lub Siczyński). No ale bądźmy też konsekwentni, skoro już jesteśmy bardziej ukraińscy niż polscy — skoro Myrosław, to i Siczynśkyj.
Ukraińcy podają: Мирослав Миколайович Січинський albo Мирослав-Іван-Андрій Микола́йович Січи́нський, więc albo: Myrosław Mykołajowycz Siczynśkyj albo Myrosław-Iwan-Andrij Mykołajowycz Siczynśkyj.

Wklejam ten biogram w całości na wypadek, gdyby znikł. Audiencja u Wilsona! I ta bibliografia.



Iwan Andrij Myrosław Siczynśkij
1887-10-11 — 1979-02-16

https://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/iwan-andrij-myroslaw-siczynskij
 

Siczynśkij Iwan Andrij Myrosław (1887–1979), zabójca namiestnika
Andrzeja Potockiego, ukraiński działacz socjalistyczny. Ur. 11 X w
Czernichowcach (w pow. zbaraskim), był synem Mykoły (zob.) i Ołeny
Kornyj. Osieroconego w dzieciństwie przez ojca, wychowywały matka, babka
i siostry.

W l. 1897–1900 S. uczył się w gimnazjum w Kołomyi, w następnych latach w
Przemyślu. Należał wówczas do tajnego kółka młodzieży i interesował się
publikacjami polskich i rosyjskich pisarzy politycznych (m. in.
Bolesława Limanowskiego). Na pocz. r. 1905 wziął udział w demonstracji
przeciw byłemu premierowi Austrii E. v. Koerberowi pod budynkiem
namiestnictwa we Lwowie, za co ukarano go grzywną i relegowano z
gimnazjum. Maturę zdał jako ekstern.

Jesienią 1905 S. rozpoczął studia w Wiedniu. Był czynny w ukraińskiej
korporacji studenckiej «Sicz» i tow. oświatowym «Postup»; współpracował
z czasopismem „Ukrainische Rundschau”. Po roku przeniósł się na Wydz.
Filozoficzny Uniw. Lwow. W marcu 1907, za udział w rozruchach z powodu
niedopuszczenia języka ukraińskiego do aktu immatrykulacji, S. został
aresztowany, ale po podjęciu głodówki, po trzech dniach zwolniony. We
Lwowie został członkiem «Akademicznej Hromady» (w której współzałożył
sekcję oświatową «Proswitnyj Krużok») oraz Ukraińskiej Partii
Socjal-Demokratycznej (UPSD) i wiceprzewodniczącym jej filii
młodzieżowej «Vilna Hromada» oraz współpracownikiem organu partyjnego
„Zemlja i Vola”. Z ramienia UPSD prowadził na przełomie l. 1907 i 1908
agitację przedwyborczą (do Sejmu Krajowego) na prowincji
wschodniogalicyjskiej, co dało mu okazję do poznania wielu nadużyć
administracji polskiej. Nadto zwątpił m. in. w celowość pracy
prowadzonej przez parlamentarzystów ukraińskich i był przekonany, że
pomiędzy namiestnikiem Galicji Andrzejem Potockim a premierem Rosji P.
Stołypinem doszło do tajnego porozumienia kosztem Ukraińców
galicyjskich. Także – jak mówił później w zeznaniach w śledztwie – był
wstrząśnięty terrorem polskim wobec ludności ukraińskiej (m. in. we wsi
Ladzkie w r. 1906, w Horucku w r. 1907), a przede wszystkim śmiercią z
rąk żandarmów chłopa ukraińskiego w Koropcu, Marka Kahańca, podczas
wyborów do Sejmu w r. 1908. Pod wpływem atmosfery depresji wśród
młodzieży ukraińskiej we Lwowie S. myślał nawet o samobójstwie. Można
domniemywać, że przyjaciel jego Mykoła Cehłynśkij (późniejszy ukraiński
działacz na emigracji) zasugerował mu wówczas pomysł zamachu
terrorystycznego na namiestnika Potockiego, którego narodowcy ukraińscy
winili za klęskę wyborczą. Identyfikując Potockiego z systemem
wielowiekowego i niesprawiedliwego panowania szlachty polskiej nad
Ukraińcami, S. zdecydował się na ten czyn.

Dn. 12 IV 1908 podczas audiencji u namiestnika S. oddał w jego kierunku
cztery strzały z browninga, z których już pierwszy spowodował w ponad
godzinę potem zgon zaatakowanego. Bez oporu dał się S. aresztować, w
przekonaniu, że nie grozi mu kara śmierci. W kręgach ukraińskich
nieliczne głosy potępienia zabójstwa pochodziły ze strony przywódców
narodowców ukraińskich (Mykoła Wassylko i Julijan Romańczuk), przede
wszystkim zaś Jarosława Olesnyćkiego, z którym Potocki prowadził
pertraktacje w celu zawarcia ugody z Ukraińcami; czyn S-ego potępili też
rusofile i starorusini. Najostrzej wystąpił metropolita Andrzej
Szeptycki w wielkopiątkowym kazaniu (24 IV) w katedrze św. Jura,
nazywając S-ego «tylko z imienia […] chrześcijaninem», a potępienie to
powtórzył wspólny list pasterski biskupów greckokatolickich z 1 V t. r.
Natomiast wśród młodzieży i w środowiskach radykalnych mord wywołał
entuzjazm. Romańczuk i Wassylko wycofali się z początkowego stanowiska.
Dn. 30 IV plenum ukraińskiego klubu parlamentarnego w Radzie Państwa
ogłosiło, że «akt 12 kwietnia» był rezultatem systemu politycznego w
Galicji.

Ze strony polskiej, mimo wysiłków miarodajnych sfer do utrzymania
spokoju, doszło do licznych napadów na instytucje ukraińskie. Przeciw
odwetowi wypowiedziała się szczególnie prasa socjalistów polskich,
jednak czołowi ich liderzy – Zygmunt Marek i Herman Lieberman – odmówili
podjęcia się obrony S-ego. Czyn S-ego wywołał w maju 1908 ostrą dyskusję
w Radzie Państwa i spowodował wzrost zaniepokojenia władz austriackich,
w wyniku czego ambicje ukraińskie uzyskały daleko idące poparcie
szczególnie ze strony sfer wojskowych w Austrii.

Dn. 30 VI 1908 odbyła się rozprawa przed sądem przysięgłych we Lwowie,
zakończona skazaniem S-ego na śmierć. Wskutek złożenia odwołania obrony
Trybunał Najwyższy unieważnił wyrok i polecił poddać S-ego badaniom
psychiatrycznym. Druga rozprawa zakończyła się 15 IV 1909 ponownym
wyrokiem śmierci. Zabiegi polityków ukraińskich, zbieżne z poglądem
namiestnika Michała Bobrzyńskiego oraz szefa sztabu generalnego gen. F.
Conrada v. Hötzendorffa, spowodowały ułaskawienie S-ego przez cesarza
Franciszka Józefa (26 VII 1909) i zamianę kary na 20 lat więzienia. Wg
niektórych przekazów (m. in. A. Grzymała-Siedlecki, M. Bobrzyński) o
ułaskawienie wystąpiła, przez swego pełnomocnika Jana Tarnowskiego,
wdowa Krystyna Potocka. Dn. 29 VII 1909 S. został przeniesiony, na
prośbę swej rodziny, z lwowskich Brygidek do więzienia na Dąbrowie w
Stanisławowie.

W czasie trwania procesu ukazała się publikacja przygotowana przez S-ego
przed zamachem, pt. /Istorični pisnï ukraïns’kogo naroda /(L’viv 1908).
Zamach i proces S-ego miały silny oddźwięk wśród ukraińskich skupisk w
Ameryce Płn. W czerwcu 1909 odbyła się wielka demonstracja w jego
obronie przed konsulatem austriacko-węgierskim w Nowym Jorku, w Kanadzie
socjaliści ukraińscy utworzyli towarzystwo zbierające fundusze na jego
uwolnienie, w USA kampanię na rzecz S-ego zainicjowała największa gazeta
ukraińska „Svoboda”. Liczne organizacje i kluby ukraińskie przybrały go
sobie za patrona; jego czyn stał się tematem popularnych wierszy,
opowiadań i sztuk teatralnych.

Dn. 10 XI 1911 przyjaciele S-ego (głównie socjaliści galicyjscy), przy
pomocy funduszy zbieranych w Galicji (tzw. Fundusz Ołeny Siczynśkiej),
Rosji i Ameryce Płn., zorganizowali jego ucieczkę z więzienia i wyjazd w
przebraniu kupca żydowskiego przez Czerniowce, Lwów i Kraków do Berlina.
S. nie skorzystał z zaproszenia do USA i zamieszkał na początku r. 1912
w Paradis pod Bergen w Norwegii. Krótko przebywał w Lundzie, a po
nauczeniu się języka szwedzkiego uczęszczał do socjalistycznego
uniwersytetu ludowego w Brunswick koło Ludwick. Przez krótki czas
pracował w kopalni w Brunswicku, a potem na eksperymentalnej farmie
rolnej pełniącej funkcję ośrodka propagandy socjalistycznej.
Współpracował z gazetą socjaldemokratyczną „Jönköpinkg”.

Po wybuchu pierwszej wojny światowej S. rozpoczął agitację na rzecz
sprawy ukraińskiej w kołach lewicowych Szwecji. Wkrótce jako
korespondent gazety szwedzkiej wyjechał do Austro-Węgier, gdzie spotykał
się z różnymi osobistościami politycznymi, m. in. z grupą «Sojuza
Wyzwolennia Ukrajiny» i z liderem austriackiej socjaldemokracji W.
Adlerem. W drodze powrotnej S. zatrzymał się w Berlinie, gdzie odrzucił
wcześniejszą propozycję austriacką podjęcia dywersji w USA na rzecz
państw centralnych, zarazem jednak zdecydował się tam właśnie wyjechać.

Początkowo S. związał się z ukraińską sekcją Socialist Party of America
i jej organem „Robitnyk”, wydawanym w Cleveland. W sierpniu 1915 został
wybrany na sekretarza komitetu organizacyjnego I Sejmu Ukraińskiego w
Ameryce, który odbył się w dn. 30–31 X w Nowym Jorku. W jego rękach
znalazło się faktyczne kierownictwo powołanej na tym zjeździe
organizacji «Federacija Ukrajinśka», która miała prowadzić wspólną akcję
polityczną na forum amerykańskim w imieniu wszystkich (poza
klerykalno-prawicowymi) stowarzyszeń ukraińskich. W r. 1915 zredagował
zbiór tekstów ,,Ukraine’s Claim to Freedom” (New York). Dn. 21 X t. r.
S. uzyskał prawo stałego pobytu w USA. Od r. 1916 wspierał go przybyły
do USA Cehłynśkij. Pod koniec 1916 prawe skrzydło «Federacji» utworzyło
odrębny «Ukrainśkyj Narodnyj Komitet», z którym S. zażarcie rywalizował.
Działalność w Waszyngtonie (m. in. audiencję u W. Wilsona) ułatwiły mu
koneksje w Foreign Languages Information Service. Narastające od poł.
1917 r. tendencje «internacjonalistyczne» w ukraińskim ruchu
socjalistycznym, pozbawiły natomiast S-ego wpływu na „Robitnyka” i
skłoniły go do wydawania najpierw „Narodu” a potem pisma „Ukraińska
Gazeta” (1917–18).

W r. 1918 S. skierował list do prezydenta W. Wilsona z wezwaniem do
poparcia sprawy ukraińskiej i protestem przeciw ewentualnemu przyznaniu
Galicji Wschodniej przyszłej Polsce. W t. r. S. został delegatem
ukraińskim reprezentacji ruchów narodowych Europy Środkowej w USA pod
nazwą Democratic Mid-European Union (DMEU). Mimo zastrzeżeń
przedstawiciela polskiego Ignacego J. Paderewskiego, dopuszczono S-ego
do udziału w pierwszym zjeździe DMEU w Filadelfii (23–26 X 1918), gdzie
zaproponował przyjęcie zasady plebiscytu przy rozstrzyganiu
polsko-ukraińskich pretensji terytorialnych. Ponowny protest polskiego
przedstawiciela Teodora M. Helińskiego spowodował odsunięcie S-ego od
złożenia podpisu pod przyjętą tam deklaracją. Po wybuchu walk o Lwów w
listopadzie 1918 S. apelował o podjęcie rozmów polsko-ukraińskich na
forum DMEU, lecz Polacy zdecydowali się w ogóle wystąpić z tej
organizacji. Na jednym z ostatnich posiedzeń DMEU (12 XI), S. raz
jeszcze zaprotestował przeciw polskim postulatom w Galicji Wschodniej. W
grudniu t. r. II Sejm Ukraiński w Waszyngtonie oficjalnie wybrał S-ego
na przewodniczącego Federacji. Swój program polityczny S. przedstawił w
broszurze /Narodna sprava v Americi /(Niu Jork 1919), w której
podkreślał konieczność walki o niezależną od Rosji i Polski, zjednoczoną
i demokratyczną Ukrainę. Opublikował też artykuł pt. /The Problem of
Eastern Galicia /na łamach nowojorskiego czasopisma „International
Concilation” (1919). W t. r. S. zaangażował się w poparcie misji rządu
petlurowskiego w USA, kierowanej przez Julijana Baczynśkiego, otwierając
w tym celu biuro prasowe w Waszyngtonie. W marcu 1920 doszło do
publicznego konfliktu z Baczynśkim, a wkrótce do rozkładu «Federacji».

W r. 1920 S. wyjechał do Europy, odwiedził m. in. Szwecję i Niemcy. Pod
koniec 1922 r. brał udział w założeniu w USA organizacji «Oborona
Ukrajiny», powiązanej z Ukraińską Radykalną Partią we Lwowie. W
październiku 1925 S. przyjechał do Ottawy na konferencję Związku
Międzyparlamentarnego, skupiającego przedstawicieli 41 parlamentów
Europy i Ameryki; delegacja szwedzka, na podstawie dostarczonych przez
S-ego materiałów, usiłowała podnieść problem ukraiński w Polsce. W
sierpniu 1927 S. wygłaszał odczyty wśród Ukraińców w Kanadzie, a w r.
1928 złożył pierwszą wizytę w ZSRR, która naraziła go na silną krytykę w
skupiskach ukraińskich w Ameryce. W tym czasie związany był z
Ukrajinśkim Robitniczym Sojuzem (URS) i w r. 1929 przewodniczył jego VII
Głównej Konwencji w Screnton. W r. 1931 – po tzw. pacyfikacji Małopolski
Wschodniej – S. odbył podróż po Europie, orędując na rzecz sprawy
ukraińskiej. Pośredniczył w przekazywaniu informacji o pacyfikacji do
gazet ukraińsko-amerykańskich oraz usiłował spowodować reakcję
Departamentu Stanu w tej sprawie. W r. 1933 na VIII Głównej Konwencji
URS został obrany prezesem Zarządu Głównego i członkiem komitetu
redakcyjnego „Narodnej Voli”. Funkcje te sprawował do r. 1941,
zwalczając aktywnie organizację nacjonalistów ukraińskich w USA –
Organization for the Rebirth of Ukraine (skrót ukraiński ODWU) – będącą
ekspozyturą OUN (Orhanizacija Ukrajinśkych Nacionalistiv). W przededniu
drugiej wojny światowej S. był informatorem tzw. Komitetu Diesa (Special
Committee on Un-American Activities), tropiącego wpływy nazistowskie w
USA, dostarczając dane o powiązaniach ODWU oraz zwolenników hetmana P.
Skoropadskiego z propagandą niemiecką. W grudniu 1939 wszedł w skład
zrzeszenia ukraińskich organizacji socjalistycznych «Ukrajinska
Nacionalna Rada», a w maju 1940 wziął udział w Kongresie Ukraińskim w
Waszyngtonie, na którym środowiska socjalistyczne i liberalne utworzyły
proamerykańską organizację Ukrainian Congress Committee of America.
Został wybrany do jej władz.

Po wojnie S. na zaproszenie władz radzieckich kilkakrotnie przyjeżdżał
do ZSRR, odwiedził m. in. Lwów i miejsce, w którym zastrzelił
Potockiego. Publikował w ukraińskiej prasie emigracyjnej kierunku
lewicowego (m. in. „Gromads’kij Golos”). Do końca życia wielokrotnie,
zarówno publicznie jak i prywatnie, afirmatywnie wypowiadał się o swym
czynie z r. 1908, który zapewnił mu pozycję narodowego bohatera
ukraińskiego. Z powodu choroby od r. 1975 S. mieszkał w Westland
Convalescent Center koło Detroit, gdzie zmarł 16 II 1979.

S. był żonaty (nazwisko żony Batrak), miał dzieci.

 

„Svoboda”: A Selext Index, 1908–1914, Saint Paul 1993; Encyclopedia of
Ukraine, Toronto– Buffalo–London 1993 IV; Encikl’opedija
ukraïnoznavstva, Pariž–Niu Jork 1973 VII; Radians’ka Enciklopedija
Istoriï Ukraïni, Kiïv 1972 IV; Ukraïns’ka Radjans’ka Encikl’opedija,
Kiïv 1963 XIII; Ukrainskaja Sovetskaja Enciklopedija, Kiev 1984 X;
Ukraïns’ka Zagal’na Encikl’opedija, L’viv–Stanislaviv–Kolomija [b. r.
w.] III 103; Ottův Slovník naučný novè doby, Praha 1939 V/2; PSB
(Potocki Andrzej); Vojcenko O., Litopis ukraïns’kogo žittia v Kanadi,
Winnipeg 1961–5 I–IV; Bocian J., Pastirs’ki listi Mitropoliti Andreja,
„Bogoslovija” T. 4: 1926 s. 131 2; Buszko J., Kryzys polityczny 1908
roku w Galicji, w: Księga pamiątkowa ku czci Konstantego Grzybowskiego,
Kr. 1971; Demkovič-Dobrjans’ kij M., Potoc’kij i Bobžins’kij. Cisars’ki
namisniki Galičini 1903–1913, Rim 1987 (rec. w: „Harvard Ukrainian
Studies” XI, 3/4 s. 555–9); Gruchała J., Rząd austriacki i polskie
stronnictwa polityczne w Galicji wobec kwestii ukraińskiej (1890–1914),
Kat. 1988; The Immigrants’, Influence on Wilson’s Peace Policies, Ed.
J.P. O’Grady, [b. m. w.] 1967 s. 267–9; Janta-Połczyński A., Lustra i
reflektory, W. 1982 s. 390–499; tenże, Ucieczka z więzienia, „Kultura”
(Paryż) 1967 nr 1–2 s. 173–205; Juvilejna kniga Ukraïns’kogo Robitničogo
Sojuzu 1910–1960, Red. M. Stachiv, Skranton 1960 s. 42–3, 100–7, 111,
115; Kuropas M. B., The Ukrainian Americans: Roots and Aspirations
1884–1954, Toronto–Buffalo–London 1991; Leinwad A., Poseł Herman
Lieberman, Kr. 1983; Lewic’kij K., Istorija političnoï dumki galic’kich
ukraïnciv 1848–1914, L’viv 1927 II 475–82, 492–3, 514, 519–20; Łazuga
W., Michał Bobrzyński, W. 1982; Martynowych O., Ukrainians in Canada:
The Formative Period 1891–1924, Edmonton 1991; Najdus W., Ignacy
Daszyński 1866–1936, W. 1988; taż, Polska Partia Socjalno-Demokratyczna
Galicji i Śląska 1890–1919, W. 1983; [Tkač] Nastasivs’kij M., Ukraïns’ka
imigracija v Spolučenich Deržavach, Niu Jork 1934 s. 86–94, 101–6,
121–30, 134–5, 179, 182, 184–91; Podolanko B., Fantastična vteča
Miroslava Sičins’kogo, Sidnej–Adelaïda 1987; Tolopko L., Trudovi
ukraïnci SŠA, 1, Niu Jork 1984; Winiarski I., Rusini w Radzie Państwa
1907–1908, Lw. 1909 s. 64–79; – Arch. Paderewskiego, 1; Bobrzyński M., Z
moich pamiętników, Wr. Kr. 1957; Conrad v. Hötzendorff F., Aus meiner
Dienstzeit, Berlin 1922; Daszyński I., Mowa […] o sprawie
polsko-ruskiej, Kr. 1908; tenże, Pamiętniki, W. 1957 I;
Grzymała-Siedlecki A., Niepospolici ludzie w dniu swoim powszednim, Kr.
1961; Jak utik Sičins’kij z Dibrovy…, Winnipeg 1912; Krat P., Sičins’kij
v nevoli, Edmonton 1910; Lozins’kij M., Akt 12 cvintja 1908 r. ...,
L’viv 1909; List M. Hruševs’kogo do Miroslava Sičins’kogo z 1919 roku,
„Ukraïns’kij Istorik” T. 15: 1978 [nr] 1/3 s. 160–2; Masaryk T. G.,
Světová revoluce, Praha 1925; Petric’kij M., Tri vinovniki zamachu
Sičins’kogo, L’viv 1908; Pogrzeb JE. ś. p. Andrzeja Potockiego, w:
Dodatek do „Dziennika urzędowego c. k. Rady Szkolnej Krajowej w Galicji”
1908 nr 9; Sičins’kij M., /Moï spogadi/,//„Ukraïns’ki Visti” 1978 nr z
11 V s. 4; Sïčins’kij na voli…, Winnipeg 1911; Skocko J., Na poklik
ridnoï zemli, Niu Jork–Pariž 1986; Stapiński J., Mowa posła […] w
sprawie ruskiej…, [Kr.] 1908; Stepankivs’kij V., Jurkevič L., V ves’
svit v ukraïns’kij spravi, Kiïv 1908; [Szeptycki A.]., Ustęp z kazania
X. Metropolity…, „Przegląd” 1908 nr 97; Ś. p. Andrzej hr. Potocki, [Kr.
1908] s. [3–8]; Šapoval M.J., Zi spomniv Miroslava Sičins’kogo,
Podjebradi 1928 (fot.); Tarnowski S., Andrzej Potocki, Kr. 1908 s.
20–23; Tomaševskij T., 1908–1958. Na vidznačennja 50-riččja činu M.
Sičins’kogo, Edmonton [b. r. w.] (fot.); Ukraïns’ko-pols’ka sprava v
avstrijs’kim parlamenti, L’viv 1908; V desiati rokovini dila Miroslava
Sïčins’koho 1908–1918, Niu Jork 1918; Vesolovs’kij J., Lozins’kij M.,
Jak sudili Miroslava Sičins’kogo, L’viv 1910; Zieliński S., Die
Ermordung des Statthalters Grafen Andreas Potocki…, Wien–Leipzig 1908; –
„Czas” 1908 nr 86–96, 147–8; „Dzien. Związkowy” (Chicago) 1918 nr z 2
VII; „Niva” 1908 s. 329, 471, 626–40; 1909 s. 131–3, 144–5, 232–9,
254–60; „Słowo Pol.” 1908 nr 175–92, 300–4; „Świat Słowiański” R. 4:
1908 s. 489–95, 500–501, 515–18, 597–600, 825, 842, R. 5: 1909 s. 33 4,
101, 350; „The Ukrainian Quarterly” T. 35: 1979 nr 2 (New York) s.
218–19; „Ukrainische Rundschau” 1908 nr 5 s. 249 54, 268–70, nr 10 s.
466–7; – Immigration History Research Center w St. Paul (USA):
Magnetofonowe nagranie wywiadu J. P. Himki z M. Siczynśkim; Naukova
Biblioteka im. V. Stefanika we Lw.: fond 5 nr 4760, f. 9 nr 743.

/Andrzej A. Zięba/


A teraz już anonsowany artykuł:
Tło procesu (o zamordowanie śp. A. Potockiego)
Rzeczpospolita nr 9 z 1 maja 1909 roku

---

tagi: rzeczpospolita  andrzej potocki  myrosław siczynski  mirosław siczyński  1909  adam skałkowski  stanisław zieliński 

	umami
	4 września 2019 20:48

12     1949    9 zaloguj sie by polubić