Pan Ryszard

Poprawiłem.

Witam. Notka urody przedniej. Jest co komentować. Rzućmy okiem na Konferencję Ottawską 1931:

"Ottawa.
W kanadyjskiem mieście zieleni i ogrodów — Ottawie zjechali się przedstawiciele wszystkich dominiów wchodzących.w skład Imperium Brytyjskiego. Reprezentują oni blisko lA część świata, nad.którą Anglja mniej lub więcej silne roztacza wpływy. O powadze i wielkiem znaczeniu, jakie przywiązuje się do konferencji ottawskiej świadczy fakt, że sama Anglja wysłała na nią aż 7 co najtęższych swych ministrów w osobach P- P. Baldwina, Neville Chamberlaina,.Hailshama, Filipa Cunliffa, Jana Gilmora, Runcimana i Thomasa. Pozatem oprócz delegatów każdy kraj wysłał doradców finansowych i przedstawicieli różnych grup gospodarczych. Razem obraduje 300 osób. Szczegóły te świadczą najdowodniej, że w Ottawie rozstrzygane będą sprawy niecodziennego znaczenia. Chodzi mianowicie tutaj o stworzenie olbrzymiego bloku dominiów angielskich, rozsianych po całej kuli ziemskiej, w ramach którego miałaby się dokonywać wzajemna wymiana towarów z zasto-
sowaniem daleko idących ulg celnych. Jeśli się weźmie pod uwagę charakter poszczególnych dorrJajów wybitnie rolniczy, a z drugiej strony przemysłowy charakter samej Angiji, zrozumiemy, że wysunięta przez Anglję idea samowystarczalności gospodarczej Imperium Brytyjskiego miałaby znaczne widoki powodzenia, gdyby udało się konferen-
cję uwieńczyć wzajemnem porozumieniem. Niestety — jak można wnioskować z dotychczasowych obrad — uczestnicy konferencji, zanim dojdą do takiego porozumienia, będąmieli do zwalczenia wiele trudności i dopokonania ambicję tego czy innego dominjum. Zakres prac jest ogromny, bo też cele konferencji są szeroko zakreślone.

W intencji ożywienia wymiany i uwolnienia jej z więzów taryfowych mieści się wiele zagadnień, które oddzielnie rozpatrywane być muszą Na czoło wysunięto sprawę cel. Przed konferencję postawiono zadanie pogodzenia interesów poszczególnych dorriirijó'w tak, by każde wywozić mogło produkty, które są jego specjalnością, a przyjmować w zamian bez zastrzeżeń towar kontrahenta na swój rynek. Jest to droga wzajemnie uzupełnających się interesów, która w założeniu mądra, w praktyce przedstawiać musi mnóstwo trudności. Przedewszystkiem każdy będzie chciał interesy swego kraju wysunąć na pierwszy plan, a ponadto są towary, które trudno wtłoczyć w ramy samouzupełnienia. Nie
łudzą się też twórcy konferencji, że rozwiąże ona sama wszelkie zagadnienia; przez miesiąc czy półtora trudno rozwikłać zagadnienia, nagromadzone przez wiele lat. Zamiarem zatem jest, by Ottawa była punktem porozumienia i początkiem do częstszych, bodaj czy nie sta-
łych rozmów między grupami gospodarczemi Imperium.

Jak więc widać konferencja w Ottawie ma przed sobą duże zadania, któ-
rych rozwiązanie zadecyduje o losach i trwałości Imperium brytyjskiego. Konferencja może wyłonić gigantyczny blok krajów angielskich, który spoiście skonstruowany zaważy na losach całego świata. Pisząc o usiłowaniach Anglji w Ottawie powołania do życia potężnego związku krajów wzajemnie uzupełniających się gospodarczo, nie należy przeoczać okoliczności, że dzieje się to w przededniu nieomal międzynarodowej konferencji gospodarczej, na którą Anglja niewątpliwie pragnęłaby przyjść z gotowym wzorem bloku imperjalnego. Z drugim wzorem bloku państw o wspólnych interesach, w mniejszych oczywiście rozmiarach jak Anglja — przyjdzie Polska. Tak przeto świat gotujący się do walnej bitwy z potwornym kryzysem będzie już miał pewne wytyczne, po których należy kroczyć i wzory na Anglji z jej dominjami oraz Polsce z państwami rolniczymi, obejmują cemi wielką połać Europy od morza Bałtyckiego po Czarne i Adriatyckie.

Nie przesądzając wyników konferencji opawskiej, konferencji państw rolniczych w Warszawie, zbierającej się w połowie przyszłego miesiąca, a wreszcie i międzynarodowej konferencji gospodarczej, mającej się zebrać w jesieni, wskazać należy na pocieszające zjawisko: narody po wieloletniej depresji i przygnębieniu, wywołanem przez szalejący kryzys, pogłębiany w dodatku targami politycznemi i alarmami wojennemi, poczynają otrząsać się z męczącej je zmory i szukać dróg do przywrócenia między sobą zaufania, a tem samem dróg ku odrodzeniu gospodarczemu. Z zadowoleniem stwierdzamy, że wśród państw torujących drogi do zrzucenia z  barek świata uciążliwego brzemienia przesilenia gospodarczego Polska obok Anglji zajmuje przodujące miejsce". a

Źródło "Goniec Śląski" nr 173, piątek 2 lipca 1932, Katowice

A z polskiej strony kto pojechał, wiadomo?

Myślę, że nas tam wtedy nie było. Byliśmy krajem przede wszystkim rolniczym i w unii Europy środkowo-wschodniej. Dominium brytyjskie obok Rosji i USA było wtedy jedynym "samowystarczalnym" obszarem gospodarczym. Ale jak coś znajdę dam znać.

BRAVO  Pani  Rembikowska  i  BRAVO  Umami  !!!

Cos  kapitalnego...  genialny komentarz do genialnego wpisu,  a calosc jak dotad wyrywa z butow  !!!

To ja nie wiem. Nie dawno cytował pan Richarda Hofstadtera - spisek jako paranoja. Teraz cytuje pan spiskowego Hongbinga odnośnie wyspy Jekyll (ciekawa historia) itd. Oraz jednocześnie jest pan PiSowcem?

nieprzypadkowo w katastrofie „Titanica” zginęło trzech najbogatszych Żydów świata, Astor, Guggenheim i Straus,

Ocho, nie miałem pojęcia. Teoria o łodzi podwonej, ewentualnie ładunku wybuchowym nabiera sensu :) Nigdy nie wnikałem w ten temat ale kojarzę że podobno ocaleni z Titanica widzieli światła jakiegoś statku, który oddalił się nie udzielając pomocy. Zdaje się że nawet jakiegoś kapitana udupiono za to że podobno on i jego statek to był choć pewnie to był inny statek. Który pilnował czy wszystko poszło z planem?

No to przetłumaczmy za pomocą DeepL z Encyklopedii Brittanica taki link:

https://www.britannica.com/topic/imperial-preference#ref115604

"Wraz z radykalną zmianą polityki celnej w 1931 i 1932 r., Wielka Brytania zniosła zakaz opodatkowania importu żywności, otwierając drogę do systematycznej polityki preferencji imperialnych. Taka polityka oparta na zasadzie "najpierw producenci krajowi, potem producenci z imperium, a ostatnii producenci zagraniczni" - została wynegocjowana na Imperialnej Konferencji Gospodarczej w Ottawie w 1932 r. i przybrała formę szeregu umów dwustronnych, które miały zostać przedłużone na pięć lat (bez formalnego odnowienia, wygasły po 1937 r.).

DOSTOSOWANIE

W umowach zobowiązano Zjednoczone Królestwo do umożliwienia dalszego swobodnego wwozu większości towarów imperialnych oraz do nałożenia nowych ceł na niektóre produkty żywnościowe i metalowe przywożone z innych krajów. Dominium polegało na wykorzystaniu swoich taryf celnych na produkty brytyjskie jedynie w celu ochrony wydajnych producentów, a obie strony miały utrzymać pewne marginesy uprzywilejowania. Choć powody polityczne umów były silne, prawdopodobnie ważniejsze były skutki Wielkiego Kryzysu, poszukiwania "chronionych rynków" i rozprzestrzenianie się ducha protekcjonizmu (czego dowodem jest Ustawa Stanów Zjednoczonych o Taryfie Smoot-Hawley z 1930 r.). Handel w imperium wzrósł po konferencji w Ottawie, ale do ożywienia przyczyniły się również inne czynniki, w tym przywrócenie cen produktów pierwotnych i istnienie bloku funta, grupy krajów, które utrzymywały większość swoich rezerw walutowych z (albo w Londyńskim Banku -moja uwaga) Bankiem of London. (Zob. obszar funta szterlinga.)"

Przetłumaczono z www.DeepL.com/Translator (wersja darmowa)

Z tego co pamiętam, w debatach Izby Gmin międzywojenna Polska pojawiała się w tym protekcjonistycznym kontekście jako pozawspólnotowy eksporter mięsa, obok chyba Danii i Argentyny.

Wróćmy na chwilę jeszcze do zalinkowanego jako drugi PDF to jest pracy Wojciecha Materskiego:

"Zamysł zwołania konferencji walutowo-finansowej Narodów Zjedno-
czonych był pierwszą na tę skalę próbą regulowania przez państwa kapi-
talistyczne mechanizmu stosunków międzynarodowych systemu kapita-
listycznego w tej dziedzinie. Dotąd rolę pieniądza światowego (World 
currency, Monnaie mondiale) spełniało złoto, podatne na żywiołowe dzia-
łanie mechanizmów rynkowych (spekulacje) i powodujące w kontekście 
ogromnego wzrostu międzynarodowych obrotów handlowych chaos i na-
pięcia. Zjawisko to inspirowało próby przeciwdziałania jeszcze w okresie 
poprzedzającym wybuch wojny. Największy rozgłos zdobył plan Bry-
tyjczyka Johna M. K eynesa19. Na jego bazie powstał zgłoszony przez 
Wielką Brytanię w 1943 r. wzmiankowany projekt stabilizacyjny. Prze-
widywał on utworzenie Międzynarodowej Unii Clearingowej, opartej na 
obrachunkowej jednostce monentarnej o określonym parytecie złota, zwa-
nej Bancorem. Państwa członkowskie Unii określiłyby stosunek swych 
walut do Bancora — pośrednio, do złota — w sposób godzący sytuację 
gospodarczą danego kraju z sytuacją rîa rynku międzynarodowym, a przez 
to przezwyciężając negatywy tzw. walut sztywnych. Unia określałaby li-
mit Bancorów dla danego państwa członkowskiego, przez co uzyskałoby 
ono rezerwę czasu na uruchomienie swego życia gospodarczego i ekspor-
tu, bez obawy narażenia się na straty spowodowane brakiem stabilności 
międzynarodowego rynku walutowego.
Opracowany przez Harry Witha projekt amerykański, zakładający 
stworzenie specjalnego funduszu stabilizacyjnego, odbiegał znacznie od 
planu brytyjskiego, który — zdaniem Amerykanów — prowadził do de-
monetyzacji złota. Proponowany fundusz miał powstać z wkładów państw 
członkowskich w złocie, walutach krajowych i papierach wartościowych, 
przeliczonych na jednostkę obrachunkową o określonym parytecie złota, 
zwaną Unitas. Był to w porównaniu z projektem Keynesa plan znacznie 
gorszy dla państw odbudowujących zniszczoną przez wojnę gospodarkę, 
ale — jak się ocenia — mający znacznie większe szanse zapewnienia 
rzeczywistej stabilizacji na rynku finansowo-walutowym.
Na bazie wzmiankowanych projektów, a także w oparciu o uzgodnie-
nia zapadłe drogą konsultacji ekspertów oraz korespondencji wiosną 
1944 r. rząd Stanów Zjednoczonych występuje do rządów państw grupy 
Narodów Zjednoczonych oraz innych, nie związanych z Osią, z zaprosze-
niem na konferencję określoną w tymże zaproszeniu jako mającą na celu 
znalezienie wspólnej doktryny dla wprowadzenia w powojennym świecie 
skoordynowanej współpracy gospodarczej, związków handlowych i finan-
sowych, opartych na jednolitym, stabilnym systemie walutowym. Na miejsce konferencji, planowanej na lipiec 1944 r., wyznaczone zostaje 
uzdrowisko Bretton Woods, położone w Górach Białych w stanie New 
Hampshire. Uzdrowisko to, będące jednym wielkim gmachem hotelo-
wym, oddalonym od najbliższej osady o około 40 kilometrów, miało za-
pewnić pełną tajność i spokój obrad, odgrodzić uczestników przyszłej 
konferencji od agresywnych dziennikarzy i fotoreporterów amerykań-
skich".

Źródło w notce - link 2.

A więc, powojenny ład do którego ZSRR został zaproszony, ale którego w konsekwencji nie przyjął opierał się i tak na dysonansie pomiędzy propozycją brytyjską i amerykańską, która w końcu zwyciężyła. A więc z tych 3 zwycięskich państw w drugiej wojnie lider pozostał jeden, no i tak jest chyba do dzisiaj. Tam pod koniec tego artykułu jest też o pomocy UNNR-y dla krajów zniszczonych przez wojnę. W przypadku tej pomocy dla Polski był dysonans pomiędzy dwoma ośrodkami władzy. Tym londyńskim i tym lubelskim. Czy ten dysonans oznacza, że w przypadku ośrodka lubelskiego na konferencji w Bretton Woods reprezentowali go Rosjanie? Skoro tak to nieprzyjęcie uzgodnień BW przez Rosję oznaczało marginalizację delegacji polskiej obecnej na tej konferencji. Stosunek Rosji do Bretton Woods wyznacza kierunek przyszłych losów politycznych Polski czyli zbudowanie nam PRL-u.